Buhay sa PNR

Estasyon sa EDSA

Agosto 13, 2014 – naging headline ang aksidenteng nangyari na involved ang MRT Line 3 matapos itong lumagpas sa riles sa estasyon ng EDSA sa Taft. Sa totoo lang, hindi ko na ikinabigla ang pangyayaring iyon dahil sa araw-araw kong pagbukas ng TV, hindi nawawala ang issues regarding sa mga aberyang nangyayari sa tren.

Matagal ko nang pinangarap na makasakay sa railways dito sa Pilipinas lalong-lalo na sa PNR (Philippine National Railways) hanggang sa Rehiyon ng Bicol, ngunit sa hindi maipaliwanag na mga dahilan hindi ito natutuloy. Hanggang dumating na ang panahong inalis na ang ruta hanggang Bicol dahil sa mga aksidenteng kinakasangkutan din nito.

Agosto 31, 2014 natupad ang aking matagal na pangarap – ang makasakay sa PNR. Kasama si Ate Bing, binalak naming sumakay mula sa estasyon ng EDSA hanggang sa estasyon ng Cabuyao sa probinsya Laguna subalit hindi ito natuloy dahil sa gabi lamang bumabyahe ang tren na may rutang patungong Laguna. Sa halip, sumakay kami ng tren hanggang Alabang. Habang naghihintay sa platform ng estasyon napansin ko ang mga sumusunod:

Sa aming pag-pasok sa estasyon, walang guwardiyang nag-check ng aming mga bags. May isa kaming nakitang guwardiya na nandun sa estasyon, ngunit katabi sya ng cashier sa may ticketing booth at nag-kukwentuhan sila ng kung anu man.

Isang napakasimpleng booth ang ticketing station, tanging salamin na may bilog na butas ang nakapagitan sa amin ng ticketing officer. Halos hindi nga kami mag-karinigan ni Sir dahil  kausap din n’ya yung guard on duty na noon ay katabi nya.

May waiting area ang estasyon, ito ay may bubong na pumuprotekta sa mga pasahero ngunit kailangan pang maglakad ng ilang metro ang mga pasahero patungong platform na kung saan saktong bumubukas ang pintuan ng tren. Wala ding marka na katulad ng MRT at LRT. Okay lang kung maganda ang panahon at medyo mainit, ang problema ay kung biglang umulan ng hindi inaasahan.

Estasyon sa Alabang

Habang nasa byahe patungong Alabang, ito ang aking mga napansin mula labas hanggang loob ng tren. Malayo palang, isang sirena at malakas na tunog ang aking narinig, ito na pala ang tren. Habang palapit ang tren sa aming kinaroroonan, biglang nag-flashback sa isip ko ang mga sinaunang tren na may labasan pa ng usok sa may harapan nito. Yun agad ang pumasok sa isip ko dahil ang makina ng tren ay nasa unahan, kulang lang labasan ng usok sa taas ng makina.

Pag-pasok ng tren, as expected siksikan, mainit sa loob at hindi kayang i-accommodate ng aircon ang init sa loob ng tren. May mga ads at nakasulat na Japanese or Korean loob na dapat ay tinanggal at pinalitan na ng mga paala-ala sa mga pasahero. May mga taong nag-tsitsek ng mga tickets sa loob ng tren; sana nag-tsitsek nalang sila ng tickets bago pumasok ng tren. Habang nasa loob, takot ang naramdaman ko, hindi dahil sa mga taong nakapaligid sakin kundi ang tunog ng tren ay parang nag-kakalasang mga turnilyo.

Umalis ang tren sa Alabang ng 3:03PM at nakarating sa estasyon ng Tutuban ng 4:12PM, oras ko. May nakita kaming Ads sa loob ng tren na nag-sasabing: “ang byahe ng tren ay kada tatlumpong minuto” ngunit base sa aming naranasan, mahigit isang oras kaming naghintay para sa susunod na pag-alis ng tren.

NNakakabiglang pagbukas ng pinto may parte na sobrang baba ng platform na kung saan kailangan pang tumakbo ang pasahero mula sa kabilang bagon para lamang makalabas at makababa, kawawa naman yung mga senior citizens na apektado. Hindi ko sigurado kung ang problema ay sa makinista or kulang lang talaga ang platform.

Sa kabuuan, naging ligtas naman ang byahe namin sa PNR (Philippine National Railways.) Ginawa namin ito upang maranasan ang kadalasang nararanasan ng ating mga kababayan. Naisulat ko ang karanasang ito upang mas mapa-igi pa ang serbisyo ng railways natin at maitama ang dapat itama. Nais ko ring i-set ang expectations ng mga pasaherong nagbabalak na sumakay sa ating railways lalong-lalo na kung tayo ay nag-mamadaling patungo sa ating mga destinasyon.