Just December last year, I was in Romblon for a vacation
with my family. I had a time meeting my high school batch mates. While we were
in a party, there was another group on the other side, just few meters from us,
so I heard and understood what they were talking about. A lot of questions were
asked, but one question remained in my head: “Mountaineer ka diba, Eh dey
mayaman ka?” A girl asked that question to a hiker guy. The guy answered but
unfortunately I didn’t hear his answer
Ang ordinaryong tao kapag
nalamang mountaineer/hiker ka, iniisip agad nila na hindi ka naghihirap sa
buhay at naghahanap ka lang ng mapagwawaldasan ng pera at kayamanan. Noong una,
ang paniniwala ko ay ganun din, iniisip ko dati: “anu kayang ang mga trabaho ng
mga hiker? Sinusweduhan ba sila sa ginagawa nila? Bakit parang andami nilang
perang panggastos?” Sabi nga nung isa kong friend, ang mountaineering daw ay
para lamang sa mga mayayaman at may kaya, take note: “para lamang sa mayayaman
o may kaya” o kayang tustusan ang sarili sa pag-akyat.
Those are correct! Ang pamumundok
ay maraming kaakibat na sakripisyo sa sarili, sa trabaho, at maging sa pamilya.
Pero kung nasa puso at isipan mo ang pag-akyat, gagawa at gagawa ka ng paraan
para lamang maibalance ang pamumundok at iba pang bagay. Sabi nga ng ibang
hikers: “Pamumundok Muna Bago ang Pag-ibig.”
Noong nasimulan ko na ang
pamumundok, dun ko naramdaman ang ligaya; nasabi ko nga sa sarili kong: “ito
ang hinahanap at gusto ko.” Kung dati, hilig ko ang magpapalit-palit nang kung
anu-anong mga gadgets gaya ng mobile phones, ipod, camera at kung anu-ano pang
touch screen. Ngayon, wala na akong paki-alam sa mga ito, basta may pangTXT at
pang-tawag ako, okay na! Ang mahalaga ay ang budget pang-akyat ng bundok o
pambili ng bagong gears. Okay lang din magutuman at kumulo ang tyan paminsan-minsan,
basta may pang akyat lang. Nagtitiis akong gumising ng maaga para magluto ng
kanin na pang-breakfast, lunch (baon sa office,) at pang-dinner – isang saingan
lang yan huh para tipid sa kuryente. Ilang beses ko naring ginawa ang
paghati-hati ng isang de latang sardinas para sa breakfast, lunch at dinner. Nagjijeep
narin ako kesa sumakay ng aircon na bus or fx para mas-makatipid.
Lahat ng mga yun tiniis at
tinitiis ko para lang sa pamumundok. Todo tipid, todo ipon, pero pag may nakitang
SALE or 75 % OFF sa mga outdoor shops, ayun swipe dito, swipe doon. Ang iba naman,
deretsong ATM para magwidraw at makabili ng kung anu-ano, “minsan lang daw kasi
ang SALE.”
Anu nga ba ang mga Pinaghahandaan
ko?
Una, kailangang paghandaan ang pansariling
budget sa bawat pag-akyat. Sa mga taga Metro Manila, since ang pinaka-malapit
na mga kabundukan ay makikita sa probinsya ng Cavite, Laguna, Rizal, Bulacan,
Batangas at marami pang iba; asahan na natin ang budget para sa transportation.
Pangalawa, kailangan ding pag-handaan ang mga pansariling kagamitan, kagaya
nang backpack, sapatos, tent at marami pang iba.
Usapang presyo naman tayo, hindi
basta-basta ang mga presyo ng mga kagamitang nabanggit ko. Hindi yan
ordinaryong mga kasuutan na makikita lang natin sa ordinaryong pamilihan o
boutique. Kaakibat ng presyo ang tibay at protection para sa mga hikers. Ang
mga brands na nakikita ko sa kapwa namumundok ay pambihira kong makita sa mga
boutiques na kadalasan kong pinupuntahan. Maging ang ibang malalaking mga
department store nationwide, limited din ang ibang brands. Yung iba naman,
halos hindi ko na mabasa dahil ibang lingwahe ang mga nakasulat. Buti nalang
may google na pwedeng gamitin para malaman ang iba’t-ibang outdoor brands sa
mundo. Swerte mo kung may kakilala ka sa europa, gaganda kasi ng kanilang mga brands
for hiking eh.
Hindi masamang magtipid para
mabili ang ating gusto. Hindi rin masamang maglaan ng pera para sa pansariling
kaligayahan. Hindi masamang bilhin mo ang kung anung bagay na magpapasaya sayo.
Lagi lang nating tatandaan: “ang isang minutong ligaya ay ligaya parin, wala
itong katumbas na halaga.” Kung anu ang nakakasama? Ito ay kung ginagawa lang
natin ang pamumundok para ipamukha sa ibang tao na “we’re above the others.” Ang
kaingitan ang mga bagay/gears na meron ang ibang hikers ay magbubunga ng
pagkakasala at may posibilidad pang mag-udyok sa ating gumawa ng masama sa
kapwa. Usapang ingit, minsan ang phrase na: “Kill Nothing But Time” ay nagbubunga
ng pagka-ingit, kaya beware. Tandaan: “lahat ng sobra, nakasasama.” Maging kuntento
tayo at pasalamatan natin kung anung meron tayo. Ang totoong kasiyahan ay bunga
ng pag-sisikap at determinasyon para maabot ang ating mga pangarap.
korek ka dyan! lalu na nung dekada 80 at 90 kung saan scarce ang mga source ng mga gamit pambundok... sa makati cinema square, sa buendia, sa baclaran (ezra), sa u.p. ang iilan lang sa makakakita at makakabili ka ng mga dekalidad na gamit pambundok.... and take note mahal pa! kaya sobrang pag-iipon ang ginagawa para lamang makalikom ng mga mayos-ayos na mga gamit pambundok nung mga panahon na iyon. iilan pa lang ang mga local manufacturers ng mga gamit na ito... habagat, bomika, mojo, blazing products... kahit khumbmela at high adventure ok na rin nun sa mga nais subukan ang pamumundok. natatandaan ko yung unang mga gamit ko: venado model ng habagat na backpack, mojo na sandals, merrel wtc explorer na hiking boots, sleeping bag na gawa ng gf ko nun at de latang apoy na ginagamit namin bilang kalan (di kaya ng budget pa ang bluet at peak1 pa eh) at mulit-purpose rambo knife na nabili ko sa quiapo. at lahat na ito ay para lang sa unang akyat, at maculot pa lamang yun. mahirap, magastos pero worth it naman.
ReplyDeleteTotoo yan sir, ang swerte namin nasa new generation hikers, lahat nandyan na, kaso pambili lang talaga ang kinukulang. hahaha. Ang hirap magsikap.
DeleteHigh Five mem! - leeroy
ReplyDelete@Leeroy - salamat sir huh. Medyo epic post ko ngayon eh, hahaha, nakarelate ata lahat. hahaha
DeleteWell said Sir meym :) Masikap talaga pag romblomanon haha! Isa-sa kripisyo ang lahat basta may pagng akyat. Nice insight Kababayan :)
ReplyDeleteWell said sir Meym.Pag gusto mo talaga ginagawa mo handa ka mag sakripisyo basta may pang akyat lang hahaha! Masikap talaga pag romblomanon oh! Nice insight kababayan. :)
ReplyDelete@JaytoOt Magracia - syempre, basta taga Romblon, handang gawin lahat makuha lamang ang pangarap. hahaha
DeleteSalamat sa pagpost ng photo kasama ang proud na proud kong old white Advan shoes, hahaha. Mukhang kakayanin pa nyang umakyat ng 2 pang bundok. Very well said, masaya tayo kaya magtitipid tayo at enough na na masaya tayo so no need to brag if we have branded gears. Tiis ipon yun ah. Umaakyat nga ko ng bundok ng naka tsinelas na tig sigkwenta pesos ei, dinodonate ko na sa guide after para may extra tsinelas sila. Passion natin yun kahit di tayo mayaman (pero yayaman din tayo soon)! Hala, markahan ang mapa ng Pilipinas for next destination. Balak ko ngang gawing wall design ng bahay ang mapa ng Pilipinas, pag nagkapera Mapa ng Mundo na. Mas kaya mong gawin yon Travelling Cup!
ReplyDelete"Carpe diem quam minimum credula postero".
@Lady Nyx - epic sapatos mo, daming comments. Hindi na nga napansin Salomon namin eh, hahaha, Yung Advan mo ang napapansin ng readers. hahaha. Kaya natin yan!
DeleteNice post ..san kau sa romblon sir?
ReplyDelete@Anonymous - Brgy. Tulay, Odiongan, Romblon sir.
DeleteMeym..im so proud of you..galing2.. :)
ReplyDelete@Jessa Mae Bacalangco - hahaha, Salamat sa pagbasa! Hindi ko alam, basta pag-uwi ko galing ng office, nagsulat lang ako. Parang antalino ko kagabi. hahaha
DeleteMeym..ang galing2..so proud of you.. :)
ReplyDeletevery nice post!! :) Ako po c Chris, im only 15yrs old, nagstart po ako mgclimb ng 12 dahil sa papa ko na isang mountaineer dn!! nung beginner plang ako, isa dn po yan sa mga bgay na pmasok sa icp ko, although wla pa po ako sa tamang idad para kumita ng sariling pera!,nung una iniicp ko kung anu kyang mapapala ko pag umakyat ako ng bundok, tpos gagastos ka, mapapagod ka, bibili ka ng mga gears minsan ddating sa point na masasaktan ka sa climb or maiinjured, but why they are still climbing?! tinry ko yan itanong sa papa ako, at ang sagot nya`` I try mo para malaman mo kung gaano kasaya umakyat ng bundok`` pero bandang huli nalaman ko na ang sarap pla sa pakiramdam ng umakyat ng bundok,! hndi ako pnapyagn umakyt ng hndi sya ksama, pero bandang huli pinyagan ndn nya po ako mag climb! cmula nung malaya nko umakyat, natuto akong magtipid ng baon sa school or allowance para lng makapagclimb every sat and sun! minsan may gusto akong bilhin na gamit pang akyat wala akong ibang iicpn kundi ung gamit na un twing binibigyan ako ng allowance! dumating sa point na hndi ako lumalabas ng bahay or minsan hndi nko sumama sa family ko tuwing pupunta sa mall para lng makaiwas sa gastos! pero ngaun alam ko na ang sagot sa mga katanungan ko! Salamat sa sa topic! :) :) :)
ReplyDeleteHi Chris! Maraming salamat sa pagbabasa mo dito sa aking simpleng akda. Maswerte ka, at least sa batang edad mo na yan, nasulyapan mo na ang tunay na halaga at ganda ng ating inang kalikasan. Maliit palang ako, hilig ko na ang kalikasan, ngunit dahil isang kaarpentero ang aking ama at tindera naman ang aking ina, gustuhin ko man ang pamumundok, hindi ko nagawa. Kaya ngayong may kakayanan na akong gawin ang magpapasaya sakin. Ginagawa ko ito ng taus sa puso at isipan ko. Enjoy lang natin kung anung meron tayo! Cheers!
DeleteHello, I found your blog while blog hopping.. well said po.. sometimes, words are not enough why we do such things.. hihi
ReplyDelete@Kathleen - true mam, it's really hard to explain the feeling why we're doing it. They need to experience it first for them to realize the amazing feeling.
DeleteSharing the same sentiments! Thank you so much!
ReplyDeleteAppreciate shared sentiments. Thank you so much!
ReplyDelete