Showtime | Isang Tanong, Isang Milyon

Nagkatotoo nanaman ang isa sa mga pangarap ko this year. Last year kasi sabi ko: "sana makita ko sarili ko sa big screen" at nag-katotoo nga dahil sa appearance ko sa "Call Center Girl - the Movie." The next year, which is 2014, sabi ko: "sana makita ko sarili ko sa tv naman" at ito nanaman s'ya, nagkatotoo ulit. Matagal ko tong inantay, dumating nga sa point na nawalan na ako ng pag-asa, pero positive parin ako.

Before the game started, I met the other contestants and we created a a great bonding. Kung anu-ano nga nga napag-usapan namin eh. Feeling ko nga close na close na kami. Tingnan nyo pic namin sa taas, gaanong ka-close? Anlapad ng space sa left pero nagsik-sikan kami sa right. Ilang oras din kaming mag-kasama sa backstage.

Photo by Green - harutan with Vhong Navarro

Noong nag-simula na ang Showtime, message agad Nanay ko sakin. Lalo na nung nag-simula na ang Isang Tanong, Isang Milyon.  Dumayo pa mga cousins ko sa bahay namin, mga ka-office mates ng mga kapatid at kaibigan ko, nanood din sa kani-kanilang lugar. Sabi nga ni Mudra, para daw akong si Manny Pacquiao dahil anlinis daw ng kalsada sa may amin, kasi nanonood ng tv. Naku baka mamaya pag-uwi ko next year, may Heroes Welcome ako. Bonga diba?

Photo by Gino - sa shot nato, mabibigyan ako ng award "Miss Close Up Smile" pati gums ko muntik-muntikan nang lumabas sa bibig ko at iwan ako sa stage. Pero infairness, natakot ako bigla, kasi medyo ngayon ko lang napansing medyo malapad na pala talaga noo ko.

Kahit wala pang masyadong tulog, tingnan nyo, hindi halata diba? Ganda lang talaga ang puhunan. Pagka-galing sa office, nagmadali pa akong sumakay ng FX, tapos akyat ng MRT station, praying na sana wag tumirik sa riles; ayoko kasing malate. And of course, I was so excited!

Sa mga kumuha ng pictures sa kani-kanilang mga monitors at ti-nag ako, maraming salamat talaga huh. Kala Gino, Green, Nil at Lance; maraming salamat sa magagandang kuhang ito at talagang napaka-stolen. Bebe Joyce and Pam, salamat din dahil binigyan nyo kong idea dun sa tinanong ko sa inyo. Kung makapag-pasalamat naman ako parang artista lang eh no? Natutuwa lang ako dahil proud na proud pamilya ko, AT YUN ANG PINAKA-MAGANDANG GIFT KO SA KANILA THIS YEAR - ang makita nila ako sa TV.

Kabundukan o Kabuhayan

Tawagin nyo nalang po akong Erika, 26 years old, working for a BPO company and it’s been more than two years since I started hiking. Ngayon, malalaman nyo kung gaano nabago ang aking pananaw sa buhay at kung paanong naapektuhan nang pamumundok ang aking trabaho. Gusto ko ring patunayang hindi totoo ang sinasabi nilang wala daw trabaho sa Pilipinas. 

Matagal ko nang pangarap ang may makilalang mga hikers at maranasan ang mamuhay kasama ang kalikasan.  

 I grew up in a province that’s very far from Metro Manila; a province that has everything in terms of natures beauty and richness. So, when I stayed here in the Metro, I totally missed everything. So I want something that can balance what I want and what I am doing.

2012, aksidente akong naimbitahan nang aking mga ka-trabaho na pumunta sa Anawangin Cove sa probinsya ng Zambales. Noong una, hesitant pa akong sumama dahil syempre hindi ko pa masyadong kilala mga sasamahan ko, pero nung tumagal na at nakita ko ang mga pictures kuha sa beach na iyun, agad akong napa-sama. At para medyo may challenge daw, sa trail ng Mt. Pundaquit daw ang aming daan instead the regular boating. Sa narinig ‘kong yun, mas lalong napa-init at na-boast ang eagerness na marating ang lugar. To make the story short, the event happened successfully and it was a remarkable one.

 The next month, I was again invited by the same individuals to hike Manabu in Batangas. Because of the remarkable experience we had with our previous hike, I said YES to it. That time, we spent over night on the summit together with nature. Mt. Pundaquit and Mt. Manabu has a bit of difference, but still the experience was dissimilar because of the different people who were with us. 

A month after that hike, I was again invited by the same group, Batang Hamog Mountaineers. Hindi ko alam kung anung meron sa group na ito kung bakit na-addict ako sa hiking. Dumating pa ang panahong hinahanap-hanap na ng katawan ko ang pag-panik sa kabundukan kesa pagpanik sa opisina. Nakakapagod at magastos, pero hindi ko maipaliwanag kung bakit hinahanap-hanap ko parin ito.

 Noong una, akala ko additional expenses at time lang ang affected sa buhay ko ng dahil sa hiking; pero nung iwan ko ang kompanya na aking pinag-tatrabahuan at lumipat sa panibagong kompanya, doon nag-simulang ma-apektuhan ang aking career. Majority of the companies would not allow their trainees file their VLs within specific range of time, unless given by certain circumstances – at yun ang naging problema ko.

While I am on a training status, every time that someone invites me to join their hike, hindi muna ako sumasagot ng Oo, pero hindi talaga ako mapakali at makapag-focus sa aking trabaho kapag walang hike within specific duration of time. After passing the training and probationary status, and if we’re already eligible to file VLs, hindi ako nag-papahuli sa pag-file. Kapag hindi approved by the scheduler yung gusto kong dates, nagagawan ko parin ito ng paraan. Kaya, ilang valid medical certificates ang aking naipresinta. Pag “No Choice” na talaga, “Resign” or “Awol” ang nangyayari. Kapag may nag-invite sakin, at sumagot ako ng “Hindi” agad nila akong binabasag ng “Alam mo na gagawin mo, resign ka  ulit or medical certificates.”

This 2014, I am already in my 4^th company. Imagine that? Sinong nag-sasabing walang trabaho dito sa Pilipinas? Hindi ko yan ipinag-mamalaki huh. I know that’s really bad, hirap kaya mag-process ng mga RDO change, but I am hoping that by next year, career muna! Promise, I’ll do my best to at least manage what I want and what I desire! Babala, wag gayahin! To know more about our group, click here: Batang Hamog Mountaineers photos by: Sobrang Yaag

Ang Pagbabalik | Mt. Pulag | Benguet

Photo above was taken on the summit of Mt. Pulag - it was February 14, 2013. First time to hike Mt. Pulag and I was able to experience the famous Sea of Clouds. And this 2014, I want more. Kasi naman hindi ako prepared last time, ayan oh, nag-camouflage ako sa background. Kaya sabi ko, uulit-ulitin ko talaga ang pag-akyat sa Pulag with vibrant colors na. This time, prepared na ako sa wardrobe ko, yung talagang makikita na ako.

We booked our tickets almost a week before the scheduled hike. We met at Victory Liner Cubao and Baguio City was the destination. We left Manila at 8:00PM Friday and arrived in Baguio at around 2AM Saturday. Iba talaga pag Victory Liner ang sinasakyan, siguradong makakarating ka ng matiwasay sa iyong patutunguhan. Mababait pa ang driver at konduktor; sinisigurado nilang walang maiiwang tao o mga bagahe bago umalis. Napaka-komportable pa sa loob ng bus kahit nasa likod kami naka-upo. First time na nag-byahe kami na nakatulog ako sa byahe.

Since we left the bus terminal so early, we arrived at DENR Office before the sunrise. But before falling on the line for the seminar, we had our breakfast in Ma'am Gina's Carinderia,  and bought our packed lunch. After breakfast, proceeded to DENR. We were still early that time and the office was still closed. We had a lot of time for photo ops and chatting. As the office admins opened the doors, I saw the people falling on the line for seminar, as in a lot, numerous, countless people – OA masyado no? Basta marami, majority were students na kutis mala-sutla. Nakakaloka nga mga eksena eh; kaharap ko tagalog, sa right side ko may mag-jowa at naghaharutang Japanese, sa left side naman yung mga englesherang students na akala mo eh lahat may brashes at sa likod mga Ilokano. Ako yung naguluhan kung kanino ako makikinig eh. Para akong nasa Miss World together with the other contestants na iba't-iba ang lengwahe. At the DENR Office, hikers should comply with the policies and procedures. Needs to register and attend the seminar. You can also buy souvenir items, shirts and many more. Powder and wash rooms are also available.

After the seminar was one of the most challenging part, the zigzag and muddy road to Ranger Station. Regardless of those challenges, we still enjoyed the whole journey because we are Batang Hamog, kahit san ilagay, kahit pa sa EDSA, hindi nawawalan ng mga katatawanan. The breeze was really cool and the ambiance was perfect for nature lovers. While taking the winding road, it’s very essential to always ready yourself and your camera for the gorgeous spots. You can easily notice the vegetable plantations, in terraces style. Everything is really green - pati mga isipan namin, dumikit ang green.

11:16 AM we reached the Ranger Station. After getting off the jeepney, we processed the registration, secured porters and guides. Did the final packing. After 30 minutes, we started ascending. Syempre mawawala ba ang group shot? May maganda sa picture nato - may blue sa katawan nya nya.

 

Few meters walk from the Rangers station; I was able to see this gorgeous cabbage plantation. Napaka presko ng hanging at mga tanawin. Nagmukhang paintings ang bawat detalye ng mga taniman. Matapos kumuha ng ilang larawan, dumeretso na ako sa paglalakad. Habang tumataas ang elevation ng trail mas lalong numinipis ang hangin at lumalamig pa lalo. 12:45 PM, narating ko ang Camp 1.

Mt. Pulag is really one of the mountains in the Philippines that attract tourists and hikers. Look at the shot above, not only EDSA is experiencing the slow moving traffic but also on the trail, taken few meters from the first spring water.

Photo taken at the Camp 2 at around 1:57 PM. Pahinga ng very light, kuhang pictur. At dumeretsong extension camp ng Camp 2. Dun kami mag-papalipas ng gabi. Medyo very light palang ng mga tents at mga campers, pero ilang minuto lang ang pagitan dumami na agad. Check the photos below.

Pag-karating ko ng Extension Camp, ganito pa yung ambiance, kaunti pa lamang ang mga tents, pero after few hours, please check the photo below:

Mabilis na napuno ang extension camp ng iba't-ibang kulay na tents. Habang tumatagal mas lalong lumalamig ang hangin at napupuno ng fog ang lokasyon namin,nag-zezero visibility pa nga kahit alas kwatro palang ng hapon.

Habang mga liwanag pa, nag-luto ang nag-handa muna kami ng aming meryenda para sa isang birthday boy. Isinunod naman namin ang preparation for dinner. Mawawala ba ang pinaka-bagong  putahing tatawagin nating "sinigang?" syempre mawawala ba ang "at marami pang iba?"

Habang lumalalim ang gabi, akalain nyong nasukat ko ang lalim ng gabi? Mas lalong lumalakas ang hagupit ng napakalakas na hangin na may kasamang ambon. Kinakabahan ako na baka habang tulog kami eh, tangayin na kami ng hangin at pag-gising namin nasa Maynila na kami? Diba nakakakaba yun?

Bago matulog, itinago muna namin ang mga pag-kain at mga kagamitan. Pero pag-pasok ng aming tent, napansin naming basa na ang loob. Dahil ito sa lamig at pati loob na-penetrate na ng moisture. Syempre dahil sa pagod, ayun burlogz kami lahat. Pero every after two hours, nagigising-gising kami dahil sa basa ang aming kinahihigaan.

Ang balak naming gumising ng 2:30AM ay nawala na dahil tinatamad na kaming lahat lumabas ng tent dahil sa fog at lamig. Sabayan pa ng malakas na hangin na may dalang manipis na ambon. 3:30AM kami nag-silabasan ng tent at nag-prepare ng pampainit. 4AM started ascending to summit. The trail going to summit is easier because of the rock placed on it but some parts were still an assault and muddy.

Pag-dating namin sa summit, ayun mala-fiesta ang peg, napakaraming tao at napaka-colorful. Everyone was waiting for the clearing and hoping to witness the spectacular Sea of Clouds. We staryed there for more an hour, but we didn't see the Sea of Clouds, instead we saw the Sea of Fogs.

After taking photos by the marker, we left the summit. Descending is much challenging, because we were facing against the position of the cold wind. Disadvantage talaga kapag may kalaparan mukha mo, salo mo lahat. Tinakbo ko nalang pababa para mas maramdaman ko ang init ng aking *pag-nanasa; - pag-nanasang makarating agad ng camp site. Pagkarating ng camp site, prepared breakfast. Then, *breakcamp and left the camp site at around 10:30AM. Same scenario, traffic on trail.

12:08PM, I finally reached the Ranger Station. Ayun, same scenario, dami paring tao. Sa dinami-dami kong makikita at makikilala, tong mga boys nato pa?? Hahaha. Tagal narin naming hindi nakikita. Last was the unforgettable Mt. Romelo, na gusto ko nang kalimutan, for some reasons. Hahaha. At dahil inaantay namin ang iba naming mga kasama, mas nagkaroon pa kami ng maraming oras para mag-repack ng mga gamit, malibot ang Ranger Station at nakapagpa-picture pa kung saan-saan. Nung kumpleto na, push na pababa. Haaayyy. Ingay parin namin sa jeep kahit pagud.

Kana Ma'am Gina parin kami nag-banlaw at at kumain ng meryenda. Pag-katapos naming madumihan, mabasa, lamigin; ito talaga ang aming mukha sa likod ng camera. Ganda nung naka-blue no? Ilang oras din kaming tumambay at nag-ingay sa lugar na yun. Tapos byahe ulit papuntang City of Pines - Baguio City! Iniwan lang namin yung gamit namin sa Victory Liner tapos deretsong pakengke para mamiling mga pasalubong sa mga fans. Tapos daan ng SM Baguio, tsinek lang namin kung naka ON ang kanilang aircon, tapos deretsong Good Taste - lumang branch.

9:20 PM, we had a dinner at GoodTaste Cafe & Restaurant. Prices were affordable. Tapos dami pang servings. Dami tuloy naming take out. Sarap nung buttered chicken, nung chopseuy, at nung kanin. Syempre yun lang inorder namin eh. Tapos kunting kembot lang Burnham Park na.

Pag-katapos ng dinner, at ang alis ng bus namin eh 11:10 PM, lakad lang ng very light patungong Burnham Park para ma-experience ang tinatawag na "Night Market" sa gabi. Kakaiba no? Night market sa gabi? Siguro mahigit isang kilometrong kalsada yun na puno ng mga ukay-ukay at mga pagkain. Kalahati palang nalalakad namin, bumalik agad kami eh. Panu malalate na kami sa trip namin. Ikaw anu bang trip mo?

Hindi man namin nakita ang Sea of Clouds ng Mt. Pulag, naging matiwasay naman ang aming byahe, marami pa namang pag-kakataong darating. Sa akyat na ito, mas naramdaman at nalaman pa naming ang kalikasan ay may sariling pag-iisip. Kaya nyang iparanas ang mga bagay-bagay na hindi ini-expect ng mga tao.